...pasti...mesti...wajar...mustahil...

Ambang pengakhiran sudah menyinar. Tirai kasih sayang kian tergugat. Yang bersenda takkan wujud lagi. Yang dekat kian menjauh. Yang berhijab bertentangan perjalanan. Dua persimpangan penentu perjalanan. Tiada lagi pandangan ku. Tiada lagi pandangan mu. Tiada lagi senda tawa teman-teman penyeri jiwa. Tiada lagi kertasmu dipinjam sebagai tiruan. Tiada lagi suara gemersik meminta gula-gula penghilang mengantuk. Tiada lagi keriuhan itu. Tiada lagi... Tiada lagi... Tiada lagi... dan Tiada lagi....

Hanya simpulan yang bertali kasih, bersulam sayang, menyirat perjalanan itulah gambaran. Yang tinggal terus ditinggalkan, yang lalu bertapak megah, yang tak dapat dilupakan "Pasti.mesti,wajar dan mustahil" ialah kenangan.. Itulah kenangan yang penuh terisi dalam kekosongan susunan meja dan kerusi di dalam tingkatan 6 atas 2009...